Over jeugdtrauma
In deze sectie geven we duidelijke uitleg, gebruiken herkenbare voorbeelden en ontkrachten misverstanden over jeugdtrauma.
Wat is
jeugdtrauma
Jeugdtrauma verwijst naar ingrijpende ervaringen in de kindertijd die overweldigend en onveilig zijn. Deze ervaringen kunnen variëren van fysieke mishandeling en seksueel misbruik tot emotionele verwaarlozing of opgroeien in een onvoorspelbare en onveilige omgeving. Denk aan situaties waarin een kind voortdurend angst voelt, geen troost of steun ervaart, of leeft met conflicten, verslaving of psychiatrische problemen in het gezin.
Misvattingen
over jeugdtrauma
Jeugdtrauma wordt vaak ten onrechte beperkt tot fysiek of seksueel geweld. Maar ook emotionele verwaarlozing, zoals te weinig aandacht of liefde krijgen in de jeugd, kan diepe sporen nalaten. Andere misvattingen zijn dat mensen met jeugdtrauma zich ‘aanstellen’ of dat het vanzelf wel overgaat. Genetische gevoeligheid speelt een rol, maar jeugdtrauma wordt vooral doorgegeven via opvoeding en de omgeving waarin iemand opgroeit.
Herkennen
van jeugdtrauma
Jeugdtrauma is vaak moeilijk te herkennen, juist omdat het zich kan verstoppen achter andere klachten of gedragingen. Mensen met jeugdtrauma kunnen lange tijd ‘gewoon doorgaan’, tot ze vastlopen.
Veelvoorkomende signalen zijn: moeite met vertrouwen, overmatige waakzaamheid, problemen met emoties reguleren, perfectionisme of vermijdingsgedrag.
Veerkracht
en herstel
Ondanks de impact van jeugdtrauma is herstel mogelijk. Veel mensen ontwikkelen veerkracht, het vermogen om met tegenslag om te gaan en zich opnieuw te verbinden met zichzelf en anderen. Herstel begint vaak met erkenning van het jeugdtrauma en inzicht in de gevolgen ervan. Professionele hulp kan helpen, maar ook steun van anderen, mildheid naar jezelf en het opbouwen van structuur kunnen herstel bevorderen.
Prevalentie
van jeugdtrauma
Jeugdtrauma komt vaker voor dan we denken. In Nederland geeft naar schatting één op de vijf mensen aan jeugdtrauma te hebben meegemaakt. De ervaring van trauma is subjectief: wat voor de een traumatisch is, hoeft dat voor een ander niet te zijn. Juist daarom is het belangrijk om ruimte te maken voor ieders verhaal, zonder te oordelen. En dat er nog steeds heel veel gevallen onder de radar blijven en dat is onwenselijk voor de mensen om wie het gaat.